Malvina Dunder

Mity na temat stawiania granic…

Dlaczego tyle osób ma z tym problem? Zwłaszcza dla kobiet wydaje się to wyzwaniem.

Problem nr 1 to skojarzenie, że:

NIE – musi być ostre i niekomfortowe dla siebie i drugiej osoby, trzeba się kłócić, być niemiłym, to niegrzeczne, niewychowane, nie jest w porządku wobec drugiej osoby, robimy jej krzywdę jeśli ona / on chce inaczej, ma przykre konsekwencje.

TAK – jest ugodowe, omija konflikty i zgrzyty, wychowane, życzliwe, kochające.

To jest wielki mit, ponieważ tak wcale nie musi być. Można mówić “tak” z negatywną intencją, by ktoś się odczepił i mieć świetny spokój. Można powiedzieć “nie”, gdy ktoś nie chce tego usłyszeć z intencją dobra dla ten osoby, np. dziecka. 

Tak naprawdę, brak stawiania granic jest egoistyczny! Osoba, która tego nie robi, NIE CHCE CZUĆ SIĘ NIEKOMFORTOWO, nie chce się narażać na nieprzyjemność, woli unikać tego, co niewygodne.

Przykład: dziecko w sklepie chce jakieś dziwne toksyczne cukierki i zaczyna płakać. Rodzić lub opiekun może powiedzieć “tak”, czyli zgodzić się na ich kupienie, tylko dla świętego spokoju i uniknięcia wzroku innych osób. Lub może powiedzieć “nie” dla dobra dziecka, które na pewno nie ma ochoty tego słyszeć. 

Te mity związane są z problemem braku wiedzy, nieumiejętność wyrażania granic (mało kto był tego nauczony!), brak równowagi:

Za bardzo wyznaczamy i bronimy granic – walczymy, by odeprzeć kontrolę. Mamy nieprzyjemne doświadczenia i myślimy, że wyznaczanie granic to bój i trzeba walczyć, unosić głos, być agresywnym.

Za mało wyznaczamy i bronimy granic – ulegamy innej osobie, a potem czujemy do niej urazę, a ta osoba nawet może nie wie o co chodzi, tak rdzewieją relacje. Jeśli robimy coś, czego nie chcemy, to wyrządzamy sobie wielką krzywdę, porzucamy siebie i swoją potrzebę, spada samopoczucie, poczucie własnej wartości i tworzy się masa problemów.

Kolejny toksyczny MIT: trzeba egzekwować osobę, której postawiło się granicę. Nie, granicę stawia się dookoła siebie, nie dookoła kogoś! Jeśli wyznaczam granicę, to ja sama ją dla siebie wykonuję i egzekwuję, inaczej to nie jest granica tylko kontrola. Przykład “Jeśli spóźnisz się to wyjdę sama, nie będę czekać” i wykonanie tego jeśli druga osoba się spóźnia – to jest stawianie i obrona granicy. “Jeśli spóźniasz się, to się pogniewam i zrzucę winę na Ciebie” – to NIE jest stawianie granic, tylko próba kontroli. 

Stawianie granic, mówienie “nie”, gdy nie masz ochoty i “tak”, gdy masz, asertywność są bardzo ważne i warto poświęcić czas na nauczenie się ich. Na prawdę mało kto był ich nauczony i swobodnie wie jak to robić. Zawsze wiąże się to z szacunkiem do siebie i poczuciem własnej wartości oraz godności, które są podstawą do tego, ponieważ jeśli uważam moją wartość za wysoką, to nie zaakceptuję prymitywnych zachowań, nie nagnę swojej woli, na to by spełnić cudze oczekiwania, nawet jeśli ta osoba złości się, obwinia, oskarża o egoizm, itp. 

Problemem jest również to, że wiele z nas, jest osobami wyszkolonymi w braniu odpowiedzialności za cudze uczucia! To chyba największy MIT, który wymaga pracy, jeśli chcemy zmienić go na lepszy. Taki trening zaczyna się bardzo wcześnie w obecnym społeczeństwie, niektóre dzieci muszą spełniać oczekiwania rodziców czy opiekunów i jeśli tego nie zrobią są karane w jakiś sposób lub miłość i ciepło, zrozumienie są dla nich wycofywane. Wtedy umysł dziecka, by poradzić sobie z bólem psychicznym, tworzy fałszywe przekonania, np jeśli spełnię oczekiwania matki, zrobię co ona chce (nawet jeśli nie chcę), to wtedy otrzymam od niej ciepło i miłość. Potem dziecko dorasta z przekonaniem, że ma kontrolę nad uczuciami innej osoby, jeśli tylko spełnia jej / jego oczekiwania. Czy widzisz już do jak toksycznych sytuacji może to prowadzić?

Wszystkiego cudnego, Malvina