Życie to ulga po zerwaniu kontaktu z narcyzem. Choć przez długi jeszcze czas czuć napięcie, układ nerwowy jest przeciążony, mamy stan czuwania (oczekiwania stresu) i ciężko się zrelaksować, ale każdego jest lepiej.

Zerwanie kontaktu z narcyzem: ulga, która przychodzi z czasem

Zerwanie kontaktu z osobą narcystyczną często nie wygląda tak, jak pokazują filmy. To nie jest jedno wyzwalające „żegnaj” i koniec historii. To proces, który – choć przynosi ulgę – często zaczyna się od… napięcia. Tak, paradoksalnie: dopiero po odejściu zaczynasz czuć, jak bardzo byłaś spięta. I jak bardzo Twój układ nerwowy przez długi czas działał na najwyższych obrotach – w stanie nieustannego czuwania.

Dla wielu osób, które przeszły przez toksyczną relację z narcyzem, pierwsze dni lub tygodnie po zerwaniu wcale nie są lekkie. Towarzyszy im uczucie pustki, dezorientacji, nadmiernej czujności. Ciało – przyzwyczajone do stałego stresu, napięcia emocjonalnego i nieprzewidywalnych zachowań partnera – nadal działa tak, jakby zagrożenie było tuż za rogiem. To dlatego tak trudno się wtedy zrelaksować, odpocząć, spać spokojnie. Umysł wie, że jest już „po wszystkim”, ale ciało potrzebuje więcej czasu, by to naprawdę poczuć.

To zupełnie naturalne. Relacja z narcyzem to często emocjonalna karuzela: raz jesteś idealizowana, raz dewaluowana. Raz obiecuje Ci miłość, a za chwilę znika lub karze ciszą. Taki cykl wzmacnia stres i uruchamia mechanizmy obronne w organizmie. Ciało zaczyna funkcjonować w stanie hiperczujności – stale gotowe, że za chwilę wydarzy się coś złego. I kiedy to się powtarza przez wiele miesięcy lub lat, układ nerwowy zaczyna traktować ten stan jako normę.

Dlatego po odejściu pojawia się coś dziwnego: ulga miesza się z niepokojem. To jakbyś zdjęła z siebie ciężki plecak – ale mięśnie jeszcze są napięte, jakbyś go nadal niosła. Możesz odczuwać lęk bez wyraźnej przyczyny, płakać bez ostrzeżenia, mieć problem z koncentracją albo ze snem. Możesz czuć zmęczenie, które wreszcie ma szansę dojść do głosu – bo wcześniej nie było na nie miejsca.

To nie znaczy, że coś z Tobą nie tak. To znaczy, że właśnie wychodzisz z chronicznego stresu. Że Twój organizm uczy się, że nie musi już być w gotowości. Że nie musi przewidywać, zgadywać, tłumaczyć się, analizować tonu głosu. Że nikt już nie wciągnie Cię w grę, w której Ty jesteś odpowiedzialna za jego emocje. Ale ta nauka – jak każda głęboka zmiana – wymaga czasu. Czasem miesięcy. Czasem lat.

Dobra wiadomość? Każdego dnia jest trochę lepiej. Powoli zaczynasz zauważać, że możesz oddychać głębiej. Że możesz zasnąć bez strachu. Że nie musisz już sprawdzać telefonu ze ściśniętym żołądkiem. Że Twoje myśli nie krążą wokół tego, co on sobie pomyśli, jak ona zareaguje, co musisz zrobić, by nie wybuchł. Zaczynasz myśleć o sobie. Zaczynasz żyć swoim rytmem, a nie cudzym scenariuszem.

To proces powrotu do siebie. Do ciała, które wreszcie może się zregenerować. Do emocji, które nie muszą być tłumione. Do decyzji, które nie są kwestionowane. Do życia, które nie opiera się na nieustannym dostosowywaniu się do czyichś oczekiwań.

Nie oznacza to jednak, że wszystko przebiega idealnie. Czasem pojawia się tęsknota – ale nie za osobą, tylko za iluzją, którą kiedyś stworzyła. Czasem pojawiają się wątpliwości – „może przesadziłam”, „może mogłam to jeszcze naprawić”. To też część procesu. Twój mózg uczył się przez długi czas, że to Ty jesteś winna, że musisz się zmieniać, że wszystko zależy od Ciebie. Teraz uczy się czegoś zupełnie nowego: że nie każdy wybuch był Twoją winą. Że masz prawo do spokoju. Że nie musisz już nikogo ratować.

Zerwanie kontaktu z narcyzem to często pierwszy krok ku prawdziwej wolności – ale nie zawsze jest on radosny od razu. Czasem jest trudny, samotny, wymagający. Ale jeśli dasz sobie czas, przestrzeń i łagodność, odkryjesz, że z każdym tygodniem rośnie w Tobie coś nowego. Spokój. Pewność. Zaufanie do siebie. Autentyczność. I to jest największy prezent, jaki możesz sobie dać po przebyciu tak trudnej drogi.

Jeśli chcesz poznać temat bardziej szczegółowo, zajrzyj tutaj.